Bezoek aan HETGEVOLG

Theater analyse ik noem jou

Wat: Ik noem jou
Waar: Otterstraat 31-33, 2300 Turnhout

             Het gevolg
Wanneer: 23/02/2024 20:15 – 21:45
Te zien: Vanaf 22/02

Geschiedenis, we kennen het allemaal van tijdens onze middelbare schoolperiode. Maar waar we niet altijd bij stil staan is dat we zelf ook geschiedenis meedragen. Tijdens deze voorstelling wordt je er van bewust gemaakt dat ook jij zelf een geschiedenis hebt. Dit kan voortkomen uit je familiegeschiedenis en aan je kinderen worden doorgegeven.

Voor dit toneelstuk heeft de regisseur naar haar eigen leven gekeken. Haar overgrootmoeder is naar Zwitserland gevlucht en heeft zo haar familie en haar dochter achtergelaten in Amsterdam. Bij haar terugkeer ontdekte ze dat haar hele familie gedeporteerd was naar concentratiekampen. Ze zoekt uiteindelijk haar dochter terug op maar zowel de dochter als haar nieuwe gezin heeft geen weet van elkaar. Hierdoor wordt het eerder een pijnlijk weerzien.

In het stuk wordt er daarom met één hoofdpersonage gespeeld. Zij gaat over deze generaties heen en weer terug. Zo kan je zien wat de verschillende effecten zijn van de geschiedenis of van de gebeurtenissen bij deze personen. Er wordt de nadruk gelegd op 3 generaties. De overgrootmoeder, de grootmoeder en zijzelf. Er staan nog twee andere actrices bij maar deze zijn er voornamelijk om het decorstuk mee te verplaatsen en om kracht bij te geven aan het hoofdpersonage. De muziek die er tijdens het stuk wordt gebruikt is ook live en deze persoon zit achteraan verscholen maar nog net zichtbaar voor de toeschouwers.

Het decor bestaat uit zand op de grond en een scherm (in een L vorm) die wordt voortgeduwd. Het knerpende zand onder de voeten van de personages bevestigt het vooruitgaan in de tijd. Het eerste half uur wordt hier alleen maar gebruik van gemaakt door hierover te stappen. Later gebruiken ze dit zand ook om door hun vingers te laten glijden alsof het leven (wanneer ze in de concentratiekampen zitten) aan hen ontsnapt. Later wordt hier nog meer op ingegaan en gaan ze elke keer een stap verder. Wanneer de bevrijding plaatsvind wordt er gedanst. Dit zorgt ervoor dat het zand, dat eerst in een perfecte cirkel lag, onderbroken word. Tegen het einde werd bij de dood van de grootmoeder het zand gebruikt om haar te begraven. Dit deden ze door met borstels het zand rond het lichaam te duwen.

De voorstelling was voornamelijk een monoloog. Dit had voor mij sterker kunnen overkomen indien de twee andere actrices er niet hadden geweest of op een andere manier hadden deelgenomen aan het stuk. Naar mijn gevoel stonden ze niet allemaal met evenveel enthousiasme op het podium, dit kan ook opzettelijk zijn gedaan (underacting). Dit vond ik dus eerder gestileerd gespeeld. De twee actrices waren voornamelijk verantwoordelijk om het decorstuk vooruit te duwen en hier en daar als schaduw te staan wanneer het over een spiegelbeeld ging. Wanneer ze een stuk tekst moesten voordragen was dit eerder onverstaanbaar. Dit kan door twee redenen zijn; door hun buitenlandse roots of omdat dit de bedoeling was in het toneelstuk.

De hoofdrolspeelster had echter een andere uitstraling. Ik vond het bewonderenswaardig om te zien dat ze van de ene moment op de andere de overschakeling kon maken van grootmoeder naar overgrootmoeder naar 'ik'. Aangezien dit door één actrice werd gespeeld werd er a.d.h.v. een scherm duidelijk gemaakt wanneer en wie ze precies speelde.

Niet alleen speelde ze drie verschillende personages, ook kon ze van de ene moment naar het andere moment overschakelen van redelijk rustig naar een kwade uitbarsting.

Binnen de verhaallijn vond ik echter één ding dat niet duidelijk was of niet klopte. Er werd gesproken over dat de grootmoeder gezien heeft dat haar vader werd vermoord en haar zussen werden verkracht en vermoord. Maar op latere leeftijd heeft ze haar vader nog wel en heeft ze nooit broers en zussen gehad. Dit vond ik eerder vreemd in het verhaal en heb ik ook tegen het einde geen antwoord op gekregen.